Ünlü Yunan tarihçi Heredot’un Bozcaada’ya dair şu kelamları söylediğine inanılır: “Tanrı, Bozcaada’yı beşerler uzun ömürlü olsun diye yaratmış” Ege Denizi’nin kuzeyinde, Çanakkale açıklarındaki Bozcaada, Türkiye’de bile fazla bilinmeyen küçük bir adadır.
Boğaz Köprüsü’ndeki trafik yüzünden İstanbul’dan İngiltere’ye dönüş uçağını kaçırıp lakin bir hafta sonraki uçuşa yer ayarlayabilince, otel görevlisinin tavsiyesi üzerine vaktimizi Bozcaada’da geçirelim dedik. Uygun ki o denli yapmışız, yoksa bu hoş adadan haberimiz bile olmayacaktı.
Türkiye’ye turist olarak gidenler çoklukla İstanbul’da Kapalı Çarşı’ya, Akdeniz kıyılarına, Kapadokya’daki mağara otellere ve Efes’teki antik kalıntılara sarfiyat. 40 km kare yüzölçümü, birkaç bin nüfusu ile Bozcaada, eski ismiyle Tenedos ise İstanbul’dan çarçabuk gidilebilecek, süper bir ada olmasına karşın, Türkiye’de yaşayan birçok kişi açısından bile bilinen bir yer değildir.
Ege Denizi’nin kuzeyinde yer alan bu ada, sessiz, kuytu kıyıları, Arnavut kaldırımları, beyaza boyanmış meskenleri ve köşe başlarında tavla oynayan insanları ile çağdaş hayattan bir müddetliğine uzaklaşmak isteyenler için bulunmaz bir fırsattır. Lavanta çiçekleriyle dolu tarlalarda dolaşan eşekler, teknesiyle denize açılan balıkçılar, güneş vurmuş kapı eşiklerinde kahvesini yudumlayarak sohbet eden yaşlı bayanlar burada lüks derecesinde yavaş olan hayatın göstergesidir adeta.
Geyikli Yükyeri iskelesinden kalkan feribotumuz adaya ulaştığında bizi bekleyen hoşluklardan habersizdik. Günbatımına yakın bir saatte adaya yaklaşırken sarmaşıklarla kaplı binalara, pencere önlerindeki rengarenk çiçeklere, pastel renkli balıkçı teknelerine ve adanın ortasındaki kaleye hayranlıkla bakıyorduk.
Hepsi birbirinden hoş dar sokaklardan geçip kalacağımız pansiyona yerleşirken burada bir-iki gece kaldıktan sonra İstanbul’a dönüp uçuşa kadar orada beklemeyi planlamıştık. Lakin daha bavullarımızı bile indirmeden küçük adanın büyüsüne kapıldığımızı hissettik. Kaldığımız müddet boyunca adanın güney kıyılarını, Habbele, Ayazma ve Ayana plajlarını keşfedip Ege’nin dalgalarına bıraktık kendimizi.
Bizanslılardan kalma kalenin kalıntılarını gezdik. Sık sık yemek yedik. Lakin hepsinden değerlisi hayatımızın temposunun yavaşlamasına müsaade verdik. Saatlerimize ve epostalarımıza bakmadan, hayatın yüzyıllar boyunca değişmeden aktığı ada hayatına ahenk sağladık.
Üçüncü günün sabahı, bütün haftayı burada geçirmeye karar vermiştik bile. Art sokaklardaki konutlardan birini kiraladık. Cilalı antika mobilyaları, sararmış fotoğrafları, eski bir televizyonu vardı. Mahalle bakkalına gidip domates, koyun peyniri, zeytin, biberiyeli taze ekmek ve bir şişe şarap aldım.
Yüzyıllar boyunca üzerine oturulmaktan cilalanmış üzere duran kapı önündeki taş basamaklara oturup sokaktan gelip geçenleri seyrederek yemeğimizi yedik, şarabımızı yudumladık. Akşam vakti ise köpüklü Türk kahvelerimizi içmek üzere bir kahveye girdiğimizde birebir tanıdık gülümseme ile karşılandık. Altıncı günü doldurduğumuzda güya ömrümüz boyunca burada yaşamış üzereydik, ya da en azından mümkün olsa da bunu ayarlayabilsek dileğini taşıyorduk.
Boğaz Köprüsü’ndeki o trafik sayesinde keşfettiğimiz bu kapalı cennet kesimini çok sevmiştik.
Kaynak: Haber7